برودپیک محبوبترین قله

برودپیک محبوبترین قله

بیش از 3 دهه از نخستین صعود یک قله 8000 متری توسط ایرانیان می گذرد و از میان 14 قله مرتفع دنیا 10 کوه توسط کوه نوردان کشورمان صعود شده. دهها کوه نورد ایرانی بر روی 8000 متری ها به فعالیت پرداخته اند و تعداد زیادی از ایشان موفق شده اند منطقه مرگ را لمس نمایند. صعود به هر یک از این قلل با هدفی خاص, ملی یا شخصی صورت گرفته و آنچه در نهایت باقی مانده نام کشورمان ایران است که در میان فاتحان این قلل به چشم می خورد.
هر یک از این صعودها بر اساس تفکرات خاصی از سوی مجری صورت گرفته و بی شک دارای نقاط قوت و ضعف بسیاری بوده و هست, اما در نهایت آنچه باقی مانده تجربیات ارزشمندی است که در کوه نوردی داخلی ایران نیز تاثیر به سزایی داشته و خواهد داشت

اما در میان قلل مرتفعی که مورد توجه کوه نوردان کشورمان صورت گرفتند یک نام بیش از سایر قلل به چشم می خورد و آن برودپیک دوازدهمین کوه مرتفع دنیاست. کوه پهناوری که بخشی از توده عظیم گاشربرومها بوده و در 8 کیلومتری از کوه کی2، دومین قله مرتفع دنیا قرار دارد. این کوه در طول یخچال بالترو و بالای کنکوردیها در مرز چین و پاکستان سر از زمین بیرون آورده.
خط الراس کوه برودپیک از سه قله مرتفع تشکیل شده: قله اصلی 8047 متر, قله مرکزی 8005 متر و قله شمالی که کوتاهتر از دو قله دیگر است و 7055 متر ارتفاع دارد.
نخستین صعود قله اصلی برودپیک در سال 1957 توسط تیمی از کوه نوردان اطریشی به سرپرستی مارکوس شامو و همراهی کوه نورد برجسته هرمان بول صورت گرفت. قله مرکزی برودپیک در سال 1975 توسط تیمی از لهستان صعود شد و قله شمالی برودپیک را هم در سال 1983 دیگر کوه نورد اطریشی رناتو کاسارو صعود کرد.
در مجموع برودپیک را می توان از جمله 8000 متریهای پر صعود و کم تلفات به حساب آورد، این در حالی است که صعود کنندگان بسیاری نیز تنها تا قله میانی آن بالا رفته اند که تعداد آنها حدود 3 برابر کسانی است که قله اصلی را فتح نموده اند و اگر فاصله قله از کمپ آخر زیاد نبود بی شک صعودهای کوه چند برابر حال حاضر بود.
برودپیک همچنین جزو قللی است که اغلب صعودهای ان از مسیر نرمال صورت گرفته و بدلیل موقعیت قرار گیری کوه مابین دو یخچال سیاچن در چین و بالترو در پاکستان و همینطور پهناور بودن کوه, کمتر کوه نوردان بزرگ برای صعود از مسیر های جدید بر روی آن تلاش کرده اند.
راینولد مسنر به همراه نظیر سبیر و شیرخان پاکستانی در سال 82, جرزی کاکوسکا و ویتک کورتیکا در سال 84, تیمی از اسپانیا در سال 92(از طریق یخچال سیاچن), کارسولیو در سال 94 و کوه نوردان قزاق دنیس اوروبکو و سرگی ساموئیلوف در سال 2005 کوه نوردانی بودند که مسیرهای نویی را بر روی برودپیک گشایش کردند, که با احتساب مسیر سال 57 اطریشیها می توان 6 مسیر را برای این کوه پهناور در نظر گرفت, که در قیاس با سایر 8000 متری ها از جمله 17 مسیر بر روی اورست چندان زیاد نیست.
اما کوه نودان کشورمان نیز در تلاش برای صعود به برودپیک طی سالهای اخیر بارها بر دامنه های این کوه گام نهاده اند و در میان ایشان آقای مهدی اعتمادی فر کوه نورد شایسته و خوش اخلاق کشورمان در سال 83 تنها صعود ایرانی این کوه را به ثبت رساند. ضمن آنکه تیم ملی کوه نوردی ایران نیز در سال 86 در تلاشی ناموفق تا کمپ سوم برودپیک بالا رفت, اما بدلایل اعلام نشده و احتمالا سردرگمی مسئولین فدراسیون و هدایت غلط تیم از تهران این صعود نیز بی نتیجه ماند.
اما برودپیک در سال 87 نیز میزبان کوه نوردانی از کشورمان خواهد بود که البته اینبار 3 تیم کامل برای صعود قله تلاش خواهند کرد:
- تیم کوه نوردی استان تهران, که البته سرپرستی و مربیان همراه آن از همدان و تبریز خواهند بود! این صعود با تلاشهای هیئت جدید کوه نوردی استان و برای اعلام زنده بودن کوه نوردی تهران صورت می گیرد که امری است شایسته و امید است تجربه آن منتج به بیدار شدن کوه نوردی استان گردد. گرچه بهتر بود نخستین تلاش تهرانیها بر روی قله ای کوتاهتر (شاید فنی) و البته غیر تکراری صورت می گرفت, اما گویا متولیان امر که پشتیبانی فدراسیون کوه نوردی را هم به همراه دارند ترجیح داده اند با تزریق سه کوه نورد با تجربه بر روی کوهی بلندزنده بودن کوه نوردی استان را اعلام نمایند. این امر (انتخاب مربیان شهرستانی برای تیم تهران) که خود نیاز به تجزیه و تحلیل بسیار دارد, دارای نقاط قوت و ضعف فراوانی است که البته نقاط قوت آن در این برهه از زمان بر نقاط ضعفش چربش دارد, امید آنکه تلنگری باشد بر گروهها و باشگاههای تهرانی تا در آینده شاهد تیمهایی کاملا استانی باشیم.
- تیم کوه نوردی استان مرکزی, متشکل از گروهی جوان بی ادعا که بدون سروصدا اردوها و مکاتبات خود را پشت سر نهادند و بدون آنکه حتی فدراسیون کوه نوردی در جریان باشد با هزینه شخصی و بهره گیری از وام بانکی اقدام به تجهیز تیم نموده اند. این تیم که در میان نفرات اعزامیش تجربه تلاش بر روی قلل 8000 متر و البته صعود به قلل 7000 متر نیز به چشم می خورد بر خلاف استان مرکز نشین تهران کاملا بومی است و نخستین تجربه 8000 متری استان را در برودپیک به محک آزمون نهاده.
- تیم منتخب کارگران کشور, که خوشبختانه بر خلاف تیمهای استانی هیچ نیاز به تامین هزینه ها از طریق اسپانسرها و شرکتهای تجاری و یا بهره گیری از وام بانکی ندارد. این تیم که حدود دو سالی است اردوهای خود را به شکل منظم سپری نموده و بجز یک دو نفر که تجربه صعود به چند قله 8000 متری را دارند, اغلب نفراتش با صعود به قله آیلندپیک و البته چند قله کوتاهتر در نپال و ترکیه, تابستان سال جاری بر روی برودپیک تلاش خواهد نمود.
گرچه حضور سه تیم از کشورمان بر روی یک قله می تواند از نظر روانی کمک زیادی به نفرات تیمهای فوق نماید, اما اینکه چرا برودپیک تا این اندازه برای کوه نوردان کشورمان جذاب است جای سئوالی دارد؟! هر چند استان تهران پیشتر گاشربروم دو را کاندیدای صعود نموده بود و بعد به برودپیک رضایت داد (شاید دلیل آن صعود تیم ملی کوه نرودی ایران در سال 76 به این قله است و اینکه ایرانیان در غالب تیم تاکنون به برودپیک صعود نکرده اند!), تیم کارگران نیز قرار بود در بهار گذشته به دائولاگیری برود در نهایت شورای برون مرزی با صعود برودپیک ایشان موافقت نمود.همچنین در میان هیچ یک از سه تیم شعار زیبای صعود از مسیر جدید به چشم نمی خورد که بتواند توجیه گر هدفی بزرگتر باشد و شاید بتوان صعود سه تیم از کشورمان و حضور دستکم 30 کوه نورد ایرانی به این قله را در غالب کسب تجربه برای سالهای آینده لحاظ نمود! امید آنکه اینگونه شود و دوستانمان ضمن مرور ضعفهای تیمها و نفرات گذشته بتوانند به سلامت و با دست پر به میهن بازگردند.
منبع : کوه قاف